Το φθινόπωρο κυκλοφορεί το πρώτο σου βιβλίο. Ποια ήταν η αφορμή και τελικά, ο λόγος για να μπεις σ’ αυτήν τη διαδικασία;
Νομίζω ότι έγραφα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… Αν υπήρχε, δηλαδή, ένα μάθημα στο οποίο ήμουν καλή στο σχολείο -και το οποίο τελικά με βοηθούσε να περνώ τις τάξεις και να μη μείνω για πάντα μετεξεταστέα- ήταν η έκθεση. Ήμουν πολύ καλή στην έκθεση! Από 12-13 χρόνων θυμάμαι ότι έγραφα κείμενα, διηγήματα - ό,τι μπορείς να φανταστείς. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι -για να μην πω τη λέξη «χάρισμα», ακούγεται πολύ βαρύ- που μου το κληροδότησε ο πατέρας μου. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όταν μεγάλωσα λιγάκι και συζητούσα μαζί του για τα πράγματα που ήθελα να κάνω και του έλεγα όλες αυτές τις σαχλαμάρες που λένε τα κορίτσια, τα «θέλω να γίνω ηθοποιός» για παράδειγμα, εκείνος μου έλεγε «εγώ πάλι θέλω να γράψεις και να το κάνεις έτσι, για χάρη μου». Και μου το έλεγε συνέχεια, κάθε χρόνο… Λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή, θυμάμαι ότι μου είχε πει «σε παρακαλώ πολύ, κάνε ό,τι σ’ αρέσει να κάνεις, τηλεόραση και οτιδήποτε άλλο, αλλά μην ξεχάσεις να γράφεις. Μην ξεχνάς ποτέ να γράφεις!». Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, λοιπόν, είχα αυτό: το γράψιμο. Και έφτασε η ώρα, έστω και κάπως αργά, να κάνω αυτό το όνειρο και αυτή την υπόσχεση πραγματικότητα.
Ποιο είναι το θέμα του βιβλίου;
Το θέμα του βιβλίου είναι η ιστορία δύο ανθρώπων, του Μάνου, της Έλλης και όλου του περίγυρού τους, οι οποίοι μπλέκονται στις ζωές τους - άλλες φορές με τρόπο βοηθητικό, αλλά τις περισσότερες φορές με τρόπο καταστροφικό.
Οι «κακοπροαίρετοι» θα πουν «δεν φοβάται τη σύγκριση με τον πατέρα της η Ναταλία;». Τι απαντάς;
Νομίζω ότι κακοπροαίρετοι υπάρχουν πάντα στη ζωή μας, αλλά αυτοί οι κακοπροαίρετοι είναι που ίσως μας βοηθούν να γινόμαστε λίγο καλύτεροι. Αν τους ακούγαμε με λίγο καλοπροαίρετη διάθεση τους κακοπροαίρετους και όχι ακυρώνοντας τους, κάτι θα παίρναμε. Όχι, δεν προσπαθώ να συγκριθώ μαζί του. Εκείνος, όσο ζούσε, πρόλαβε να διαβάσει κάποια κεφάλαια, τα πρώτα-πρώτα κεφάλαια από το βιβλίο αυτό, γιατί μετά το παράτησα για πάρα πολλά χρόνια. Μου είχε πει μάλιστα ότι το γράψιμό μου δεν μοιάζει καθόλου με το δικό του. Ξέρεις, ένας κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι ασχολήθηκα με την τηλεόραση για να συγκριθώ μαζί του, κάποιος άλλος θα έλεγε οτιδήποτε άλλο… Δεν μπορούμε, όμως, να ζούμε τη ζωή μας φοβούμενοι πάντα τι θα πουν οι άλλοι!
Έχεις κρυμμένα πράγματα μέσα σου, τα οποία θα ήθελες να του πεις μέσω αυτού του βιβλίου;
Ίσως σε ένα επόμενο βιβλίο να βάλω περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία, αλλά αυτό το πρώτο μυθιστόρημα, το «έτσι, για χάρη σου», είναι νομίζω μυθοπλασία.
Ο τίτλος «συγγραφέας» σε τρομάζει;
Ο τίτλος «συγγραφέας» είναι πολύ βαρύς και πιστεύω ότι συγγραφέας γίνεσαι μετά από 3-4 βιβλία - δεν νομίζω ότι από το πρώτο μπορείς να χαρακτηριστείς «συγγραφέας». Όπως και ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου δημοσιογράφο, γιατί ποτέ δεν έκανα ρεπορτάζ, ποτέ δεν είχα θητεία αρκετών χρόνων σε εφημερίδα για να μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου «συνάδελφο δημοσιογράφο». Άρα, λοιπόν, συγγραφέας θα θεωρηθώ αφού διανύσω κάποια χιλιόμετρα επάνω σε μελάνι και χαρτί.
Πρόσφατα πάντως δήλωσες πως θα ήθελες να παρουσιάσεις μια εκπομπή late night show, κάτι σαν το «Αλάτι και Πιπέρι». Μάλιστα είχε γραφτεί πως σου είχε ήδη γίνει πρόταση από την ΕΡΤ. Αυτό είναι το μεγάλο κρυφό τηλεοπτικό σου όνειρο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έγινε ποτέ πρόταση από την ΕΡΤ. Θα ήταν εξαιρετικά τιμητικό για μένα να μπορούσα να κάνω μια εκπομπή που να θυμίζει, έστω στο ένα χιλιοστό της, κάτι από τη μαγική ατμόσφαιρα που είχε το «Αλάτι και Πιπέρι». Αυτό που σίγουρα μου ταιριάζει και που σίγουρα λατρεύω να κάνω στην τηλεόραση είναι οι συνεντεύξεις, άρα ιδανικά αυτό που θα λάτρευα και θα επιθυμούσα διακαώς να είναι το επόμενο τηλεοπτικό μου βήμα είναι ένα βραδινό talk show όπως της Chelsey, το «Chelsey lately», παντρεμένο με το show της Elen. Κάτι ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο νομίζω ότι είμαι εγώ.
Η τηλεόραση τι σου έμαθε όλα αυτά τα χρόνια;
Πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως όσο και αν πιστεύεις πως τα κανάλια θα αναγνωρίσουν την αξία σου, τελικά την αξία σου την αναγνωρίζει μόνο ο κόσμος και κανένας άλλος. Επίσης μου έμαθε να είμαι ψύχραιμη και σωστή, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Είναι μεγαλύτερες οι πίκρες και οι πισώπλατες μαχαιριές που εισέπραξες, από τις χαρές και τις ευχάριστες στιγμές;
Όχι. Ούτε καν! Θα ήμουν πάρα πολύ αχάριστη άμα το έλεγα αυτό. Πισώπλατες μαχαιριές υπάρχουν νομίζω παντού, σε όλα τα επαγγέλματα, αλλά οι χαρές που έχω πάρει από τη δουλειά αυτή, άμα τις βάλουμε στη ζυγαριά, ήταν πολύ περισσότερες.
Είσαι πολλά χρόνια ραδιοφωνική παραγωγός στον Sfera 96.8. Αλήθεια, δεν σε κούρασε ποτέ το ραδιόφωνο;
Ποτέ! Το ραδιόφωνο είναι η μεγάλη μου αγάπη και η αίσθηση ότι μπορείς να φτιάξεις τη διάθεση σε ανθρώπους που δεν σε βλέπουν και απλά ακούνε τη φωνή σου, που τους βάζεις ένα τραγούδι το οποίο κάτι τους θυμίζει και κάπως τους συγκινεί, είναι κάτι το μαγικό.
Ποια είναι η σχέση σου με τους ακροατές του Sfera; Τι σου λένε οι Κύπριοι fans σου;
Μου στέλνουν πάρα πολλά μηνύματα κάθε απόγευμα και φροντίζω να τους απαντώ σε όσα περισσότερα μπορώ, είτε μέσα από το site του Sfera είτε στον αέρα. Εισπράττω πολλή αγάπη από την Κύπρο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια! Είναι, για μένα, ένας τόπος ευλογημένος η Κύπρος. Ένας τόπος που, όποτε έρχομαι, είναι σαν να γεμίζω τόση θετική ενέργεια, που φορτίζω τις μπαταρίες μου για ένα χρόνο σχεδόν.
Την προηγούμενη Κυριακή ξεκίνησες να συνεργάζεσαι με τον Κώστα Καραφώτη στο «Ακρωτήρι club». Αν δεν κάνω λάθος, δεν έχεις ξανακάνει παρόμοιο εγχείρημα, έτσι δεν είναι; Πώς το αποφάσισες;
Ήταν μια ιδέα του Ηλία Πανταζόπουλου να μας «παντρέψει» επαγγελματικά. Όντως, δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει αυτό σε club της Αθήνας - να συνεργαστούν δηλαδή μια dj και ένας τραγουδιστής σε μόνιμη βάση. Τα πάμε πάρα πολύ καλά προς το παρόν, ο κόσμος ανταποκρίνεται ιδιαίτερα θετικά και ο Κώστας είναι ένας καλλιτέχνης που τον αγαπώ πάρα πολύ. Άρα η συνύπαρξή μας είναι απλά καταπληκτική.
Ήδη πάντως, με την ανακοίνωση της συνεργασίας σας, πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν λόγο για «το καυτό ζευγάρι του καλοκαιριού!». Πώς το αντιμετώπισες;
Ναι, τα διάβασα, αλλά είμαι πλέον εκπαιδευμένη σ’ αυτό. Ξέρω πολύ καλά ότι αρκεί μια φωτογραφία μου με κάποιον ή το να πάω να πιω έναν καφέ με κάποιον ή το να με δουν να πίνω ένα ποτό με κάποιον και το επόμενο βήμα είναι να πουν ότι «ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας μαζί του», «περιμένω το παιδί του», «έχω φλογερό ειδύλλιο μαζί του». Εντάξει, είμαι συνηθισμένη. Σύμφωνα με τα media τα έχω φτιάξει ήδη με ολόκληρη την ελληνική showbiz - κι αν όχι ολόκληρη, άντε να έχω αφήσει κανά δυο έξω απ’ την ατζέντα μου. Ελπίζω τουλάχιστον να μην τα πιστεύει ο κόσμος όλα αυτά.
Επειδή ξέρω ότι είσαι μόνη σου, πες μου, είσαι έτοιμη για τον μεγάλο έρωτα; Τον προσδοκάς;
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερη. Είναι η αγαπημένη μου φράση αυτή.
Όσο περνούν τα χρόνια, αλλάζουν τα standards σου στους άντρες; Γίνεσαι περισσότερο «αυστηρή»;
Όσο περνούν τα χρόνια, μειώνεται κατά πολύ ο ενθουσιασμός που ένιωθα κάποτε. Ενθουσιαζόμουν πολύ πιο εύκολα, τώρα πια λιγότερο. Σχεδόν καθόλου. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που με ανησυχεί. Μπορώ να σου πω ότι είναι κάτι που με χαροποιεί κιόλας. Είναι σημάδι ότι φεύγω από την εφηβεία επιτέλους - τη συναισθηματική εφηβεία εννοώ, να το τονίσουμε αυτό. Όσο για τα standards, δεν είχα ποτέ συγκεκριμένα standards στους άντρες. Δηλαδή, μπορεί να με γοητεύσει εξίσου ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πάρα πολύ μυαλό και είναι εντελώς εκτός του χώρου μας -έχει, ας πούμε, ένα αρχιτεκτονικό γραφείο και δεν έχει ιδέα για το ποιος είναι, για παράδειγμα, ο Stan- ενώ μπορεί εξίσου να με γοητεύσει και ένας τραγουδιστής. Πιστεύω, δηλαδή, ότι όλα είναι θέμα χημείας και κλικ της στιγμής.
Είσαι συμβιβασμένη με το γεγονός ότι μπορεί να μην ερωτευτείς ξανά; Κάνεις τέτοιες σκέψεις;
Αν είχα κάνει τη σκέψη ότι δεν θα ερωτευτώ ξανά, θα είχα ανέβει στην Ακρόπολη και θα είχα πηδήξει κάτω! Θα ήταν σαν να είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι παραιτούμαι από τη ζωή! Δεν γίνεται αυτό το πράγμα, το να μην ερωτευτώ ξανά ποτέ. Άλλο όμως ενθουσιασμός και άλλο έρωτας. Είμαι σίγουρη ότι θα ερωτευτώ ξανά!
Κι ήρθε η ώρα για την «κίτρινη μας ερώτηση»…
Για πες… (γελά)
Έχει υπάρξει τελικά φλερτ μεταξύ εσένα και του Μάνου Ιωάννου, όπως γράφτηκε; Τον βλέπεις ερωτικά;
Όπως σου είπα και πριν, γενικώς κάποιοι έχουν την ευγενή καλοσύνη, επειδή δεν τους αρέσει προφανώς να θεωρούν ότι είμαι στο ράφι -και να είναι καλά οι άνθρωποι- να με ζευγαρώνουν κατά καιρούς με διάφορους, ευτυχώς για μένα, πάντα νέους και ωραίους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ισχύει κιόλας. Αν ίσχυαν όλα αυτά που γράφονται κατά καιρούς για μένα, τότε δεν θα ήμουν τους τελευταίους 9-10 μήνες μόνη μου. Αλλά, παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι θα μπαίνω κάθε φορά στη διαδικασία να απαντώ διαψεύδοντας ή επιβεβαιώνοντας, γιατί πλέον έχει καταντήσει γραφικό.
Η αγάπη και η αδυναμία που δείχνεις στα σκυλάκια σου, τον «Μίκυ» και τη «Λούσι», δεν υποκαθιστά, πιθανόν, την ανάγκη σου να μεταδώσεις αυτά τα συναισθήματα σ’ ένα σύντροφο;
Αυτή είναι μια καταπληκτική ερώτηση! Ναι, είναι ακριβώς όπως το λες. Γιατί ο σύντροφος που περιμένω στη ζωή μου, θα ήθελα να έχει αυτά ακριβώς τα στοιχεία - του Μίκυ και της Λούσι. Θα ήθελα να του φοράω ένα λουρί, να τον βγάζω βόλτα μια φορά το πρωί, μια φορά το βράδυ, να τρώει ξηρή τροφή κατά προτίμηση γιατί βαριέμαι να μαγειρεύω, να του λέω «σήκω» και να σηκώνεται, «κάτσε» και να κάθεται και να ακούει στα ψευδώνυμα Αζόφ, Φολκ για να μην με κουράζει με τα υποκοριστικά. Βρε Αλέξανδρέ μου, για όνομα του Θεού, δεν ψάχνω ένα πιστό, υπάκουο και αφοσιωμένο σύντροφο. Έναν έξυπνο, δυναμικό και ενδιαφέροντα άντρα θέλω.
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς, ήταν το τραγούδι που έγραψες με τον Γιώργο Θεοφάνους, για τον Κωνσταντίνο Αργυρό, το «Ποτέ Ξανά!». Πότε ήταν η τελευταία φορά που το είπες και για ποιο λόγο;
Γενικά τις λέξεις «ποτέ» και «πάντα» κάπως τις αποφεύγω στη ζωή μου. Μπορεί να τις κάνω τραγούδια -και μπορεί να γίνονται και επιτυχίες- αλλά όσες φορές έχω πει τις λέξεις «ποτέ» και «πάντα», έρχεται η ζωή και με διαψεύδει. Οπότε αυτό μου έχει γίνει μάλλον μάθημα.
Σε τι ποσοστό πιστεύεις ότι δείχνεις την πραγματική σου εικόνα στην τηλεόραση, Ναταλία;
Σε ποσοστό 110%! Και το έχω πληρώσει αυτό το τίμημα αρκετές φορές.
Αλήθεια, έχεις εισπράξει ποτέ αχαριστία από νεότερα άτομα του χώρου, στις συνεργασίες σας και στον «χώρο» που τους παραχώρησες;
Όταν οι άνθρωποι είναι αχάριστοι, σημαίνει ότι τους έχεις δώσει κι εσύ λίγο το δικαίωμα να είναι αχάριστοι… Οπότε δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι, καλή καρδιά.
Απωθημένα έχεις;
Όχι ιδιαίτερα, γιατί όπως λέει μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, η Francoise Sagan, προτιμώ να έχω τύψεις παρά απωθημένα.
Ξέρεις, για σένα έχω πάντα την εικόνα ενός 16χρονου κοριτσιού που, εσωτερικά τουλάχιστον, ζει σε έναν άλλο πλανήτη, όπου εκεί όλα είναι αγγελικά πλασμένα. Έτσι είναι;
Όχι, καθόλου! Μπορεί ίσως να έχω μια συναισθηματική ανωριμότητα που να μη συμβαδίζει με τη βιολογική μου ηλικία, αλλά σίγουρα τα πράγματα μέσα μου δεν είναι αγγελικά πλασμένα - δεν τα βλέπω καν αγγελικά πλασμένα. Έχω γίνει απόλυτα ρεαλίστρια πια και βλέπω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.
Μπορεί να μην είσαι pop star, αλλά πρέπει να σε ενημερώσω -αν δεν το ξέρεις- ότι έχεις τους περισσότερους followers στο twitter απ’ όλους τους εκπρόσωπους της showbiz. Ακόμη κι απ’ τον Σάκη Ρουβά! Πώς το εξηγείς αυτό;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει εξήγηση σ’ αυτό. Νομίζω ότι ο καθένας στο twitter ακολουθεί όποιον θέλει, για τους λόγους που εκείνος επιθυμεί. Άλλοι σ’ ακολουθούν από περιέργεια, άλλοι σ’ ακολουθούν γιατί θέλουν να στα χώσουν, άλλοι σ’ ακολουθούν γιατί τους εκνευρίζεις και θέλουν να ’χουν αφορμή να σου ρίξουν κανά μπινελίκι, άλλοι σ’ ακολουθούν γιατί σε γουστάρουν. Ο καθένας για τους λόγους του. Πραγματικά δεν έχω λόγο να το εξηγήσω, αλλά σίγουρα με τιμά πάρα πολύ και σίγουρα αφιερώνω αρκετό χρόνο για να απαντώ στους ανθρώπους αυτούς που μου κάνουν την τιμή να ασχολούνται μαζί μου.
Κλείνοντας, ποια επιθυμία σου θέλεις να δεις να πραγματοποιείται;
Θα ’θελα πάρα πολύ να μπορέσω να κάνω αυτή την εκπομπή που σου είπα και στην αρχή! Αυτή την εκπομπή των συνεντεύξεων, που θα μπορέσω να δοκιμάσω και τον εαυτό μου και να δοκιμαστώ σ’ αυτό το είδος που τόσο πολύ μ’ αρέσει. Να δω αν μπορώ πραγματικά να ξεκλειδώσω τους ανθρώπους με τακτ, χωρίς καμιά χυδαιότητα και να βγάζω την αλήθεια του καθενός προς τα έξω - όχι εκβιαστικά, αλλά πολύ τρυφερά και με πολύ χιούμορ.
Περιοδικό DownTown, Τεύχος 347 - See more at: http://www.elita.com.cy/el-gr/synantiseis/573/10096/natalia-germanou-o-frenty-mou-eipe-grapse-gia-chari-mou#sthash.ex9Jfoho.dpuf
No comments:
Post a Comment